Tyniec

Do Tyńca, oddalonego od centrum o kilkanaście km, można dojechać autem, lub autobusem nr 112 z ronda Grunwaldzkiego. Należy wysiąść na rozwidleniu przy ul. Bogucianka, następnie skierować się ul. Benedyktyńską, droga sama zaprowadzi. Samochód można zostawić na miejscach parkingowych wokół klasztoru lub nad Wisłą. Modnym obecnie sposobem dotarcia tutaj jest wycieczka rowerowa, którą można odbyć wygodnie ścieżką rowerową biegnącą na wałach wiślanych.

Mapa którą tu prezentujemy prowadzi właśnie ścieżką rowerową, zapewniającą wygodny dojazd z centrum miasta do klasztoru w Tyńcu. Jazda tempem rekreacyjnym nie powinna być dłuższa niż 40 minut. Trasa jest mocno zatłoczona w dni wolne od pracy. Trzeba też zwrócić uwagę na "sportowców", którzy rzadko dostrzegają innych użytkowników drogi. Na drodze jest jeden, krótki odcinek, na którym nalezy zachować ostrożność. Ścieżka kończy się i trzeba przejechać kawałek ulicami lub przejechać kilkadziesiąt metrów polną drogą biegnącą poniżej wału, od strony rzeki.

Idąc pod górę, wzdłuż murów klasztornych, zalesionym zboczem dochodzimy do bramy, a następnie na dziedziniec.

Opactwo nad Wisłą, w podkrakowskim Tyńcu ufundował najprawdopodobniej Kazimierz I Odnowiciel w 1044 r. Benedyktyni, którzy się tu osiedlili mieli wspierać odbudowę państwa i Kościoła. Uważa się też, że opactwo tynieckie ufundował dopiero syn Kazimierza Odnowiciela, Bolesław II Szczodry.

W II połowie XI w. powstał zespół romańskich budowli – trójnawowa bazylika oraz zabudowania klasztorne. Ataki Czechów i Tatarów W XIV wieku zniszczyły zabudownia klasztorne. W kolejnych wiekach następowały kilkakrotne przebudowy całego kompleksu, najpierw na styl gotycki w XV w. a następnie na barok i rokoko. Opactwo było jeszcze wiele razy niszczone i odbudowywane.

W czasie Konfederacji Barskiej (1768-1772) klasztor był twierdzą powstańców. Konfederacja Barska zawiązana została przez szlachtę polską, w miejscowości Bar 29 lutego 1768, przeciw różnowiercom, cesarzowej Rosji Katarzynie II i uległemu jej królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu. Odbudowy dokonał opat Florian Amand Janowski.

W 1816 r. opactwo zostało zlikwidowane. W latach 1821-1826 kościół stanowił siedzibę biskupstwa tynieckiego z biskupem Grzegorzem Zieglerem. Mnisi, dzięki inicjatywie belgijskiego benedyktyna Karola van Oosta, powrócili do Tyńca po 123 latach 30 lipca 1939, dzień przed wybuchem II Wojny Światowej. Od 1947 r. rozpoczął się powolny proces odbudowy zniszczonego kompleksu. W 1968 r. kościół św. Piotra i Pawła znowu stał się opactwem.
W okresie komunizmu nie remontowany niszczał coraz bardziej. Dopiero w 2008 roku została odbudowana tzw. Wielka Ruina i powstał Benedyktyński Instytut Kultury.

Obecnie trójnawowa świątynia ma gotyckie prezbiterium i barokową nawę główną. Autorem rokokowego ołtarza głównego z czarnego marmuru, przedstawiającego Świętą Trójcę i apostołów św. Piotra i Pawła był Francesco Placidi. W kościele znajduje się ambona w kształcie łodzi, w prezbiterium znajdują się stalle z XVII wieku, ozdobione motywami z życia świętych, w tym św. Benedykta. Na dziedzińcu przed kościołem znajduje się zadaszona drewniana studnia.

Turyści, którzy nie ograniczą się do zwiedzenia dziedzińca, mogą obejrzeć zbiory Muzeum Opactwa, a także krużganki klasztorne oraz pozostałości dawnych zabudowań wzgórza.

Latem w kościele odbywają się recitale organowe. Benedyktyni zamieszkujący klasztor uruchomili restaurację, kawiarnię a także niewielki hotel, który choć nowoczesny wyposażony wg surowej reguły klasztornej, tzn pozbawiony wygód. W hotelu panuje cisza skłaniająca do skupienia i refleksji.